Afscheid van Quick Boy

Hij heeft helaas maar 12 dagen mogen leven. Niets aan te zien, alles normaal. Groeide en bloeide als zijn zusjes en broertjes. Gedroeg zich volkomen normaal. En toch, deze morgen om half zes, trof ik hem levenloos aan in zijn bedje. Hij lag precies gewoon te slapen, ik had het niet meteen door dat hij er 'niet meer was'. Toen ik zag dat hij niet van beweging maakte, kwam ik aan hem om te checken. Ik kon het niet geloven. Zo'n mooie, gezonde pup. Hij was nog warm en slap, ik heb nog geprobeerd hem te reanimeren. Maar er kwam geen leven meer in. Het is de eerste keer dat we zoiets meemaken. Een gezonde pup verliezen op 12 dagen... Da's één van de mindere dagen als fokker. Op zo'n moment begin je aan alles te twijfelen Bij elk nest, elke bevalling zijn er wel zorgen. Maar om zoiets mee te maken, het klinkt misschien onnozel want er zijn natuurlijk véél ergere dingen in het leven. Het is maar een hond, een pup van 12 dagen, maar je hecht je daar zo ongelooflijk snel en hard aan. Je zorgt er 24u op 24u voor, deelt liefde en leed. En dan dit..., dan heb je soms goesting om te stoppen met fokken. Ik weet ook wel dat ik dit niet echt meen. Er is vreugde en er is verdriet, c'est la vie. Maar op zo'n moment overvalt de weemoed wel eens. Enfin, we moeten loslaten en weer doorgaan. Stel het goed Quick Boy, daar aan de andere kant van de regenboog. xxx